Ir al contenido

Biblioteca de la Universidad Complutense de Madrid

Jueves, 28 de marzo de 2024

Inicio | Secciones | ¿Quiénes somos? | Equipo E-Innova | ¡Publica con nosotros! | Revistas culturales

El gallego: un estilo de vida

Siendo yo un retoño, contaba mi abuelo una historia ocurrida en los tiempos de María Castaña: un niño de familia pobre que casi no tenía ni para comer, tenía que repartir su ración alimenticia con el cura del pueblo cuando éste venía de visita a su casa, hecho que sucedía frecuentemente. El niño no entendía por qué un hombre externo al domicilio familiar, jugara un papel tan importante en la decisión de la cantidad de alimento que comería ese día, así como los demás días. Del mismo modo, un gallego no puede entender su vida sin un elemento tan importante para su desarrollo en la vida cotidiana como lo es la lengua gallega, su forma de expresión más común.

 

El gallego no solamente es una lengua, canal a través del cual nos comunicamos, sino que dota de significado las costumbres y hábitos de nuestra tierra. Su letra, la entonación, el significado de sus frases... son ejemplos que demuestran la magia que contiene; ejemplo de ello lo son también sus múltiples dichos, refranes o cuentos populares existentes, que permanecen latentes en los pueblos de la alta montaña, en las cabezas de los sabios, esperando a que algún día alguien los rescate de nuevo. La lengua gallega sigue viva, pero necesita de un heredero que cuente sus hazañas, como en toda historia que se precie. Por eso sigue esperando con fervor su rescate y sigue buscando, de alguna manera, su permanencia en el mundo.

En la actualidad, nuestra lengua y, digo nuestra esperando que alguien se sienta reconocido con éstas humildes palabras, no se utiliza como algunos quisiéramos: se encuentran por una parte las gentes que lo utilizan como instrumento de interés político, cambiando constantemente su forma y utilizando a la gente para que, por encima de todo, prevalezca el alboroto; y, en el polo opuesto, se encuentran las gentes que no lo utilizan ni lo pretenden, ya que no conocen su valor. Pero dentro de toda esta enmarañada se encuentra la gente que, como yo, entrevé cuán importante es conservar la lengua gallega, por ser uno de los más preciados tesoros de esta región. En realidad, no pretende sobresalir por encima de ninguna otra lengua, no pretende ser más que lo que algún día fue, simplemente quiere tolerancia, quiere mantener su espacio en el mundo, dotando de significado los actos de las personas que un día la utilizaron. ¿Acaso no tiene derecho? ¿Quién se cree tan importante como para tomar la decisión de abocar a la nada algo de tan cuantiosa valía?

El tono de voz es dulce, aportando serenidad como también lo aporta la rotura del mar cuando choca con las rocas; transmite humildad por quién lo pronuncia, como si de un ingenuo se tratara, con tantas y tantas preguntas incluso cuando debiéramos responder. Su letra parece sincera y además, siempre positiva, buscando aliento en sus proverbios aún cuando se cae al vacío en el abismo. La lengua gallega parece tener siempre una solución para los problemas, quizás, muestra también de haber luchado tanto con quién algún día, no tan lejano, la quiso derrotar. El hecho de hablar gallego nos hace especiales a quién lo consumamos, nos hace más ricos culturalmente sin olvidarnos nunca de nuestra segunda lengua, que la tenemos. No se trata de un discurso político, sino más bien una referencia a nuestro origen que nos hace sentir, como mínimo, orgullosos de ser quién somos y de pertenecer a una comunidad, cuanto menos, curiosa. Tiene encanto, encanta a quién lo escucha y a quién lo pronuncia, embelesando los corazones y guiando con talento las intenciones.

Y es este orgullo el que también me hace recordar y me impulsa a señalar que esta lengua no será más grande cuántas mas leyes la conserven que, aunque no menos importantes, crecerá en función de la admiración que las venideras generaciones tengan hacia ella, conservando con amor lo que  un día fue de nuestros predecesores, en el seno de una cultura afable.

La sociedad actual, que gira en torno a la globalización de la economía y de los medios de comunicación, no nos deja ser felices; en las revistas de moda, donde una chica mona y delgada posa antes las cámaras, siempre salen caras tristes, enfadadas o guardando algún misterio que  no se puede contar. Pues bien, esta es mi historia y, la historia de muchos que, como yo, se sienten reconocidos con un idioma único, que transmite con cada expresión, una historia alucinante; y por eso podemos contarla, sin temor alguno a las represalias. Como decimos en Galicia: "nunca llueve a gusto de todos", y más en nuestra tierra, que goza de una infinidad de nomenclaturas para referirse a las diferentes formas de llover.

Diferente a la historia de aquel niño que no podía expresar sus emociones pese a la injusticia que se estaba cometiendo con él, hoy puedo expresar mis sentimientos y hablar sobre aquello que me conmueve; debemos luchar por aquello que deseamos y dejar nuestra huella en el mundo, aunque tan solo sea un pellizco del paso de nuestras vidas por la tierra.

 

[Galego]

Sendo eu un xermolo, contaba meu avó una historia ocurrida nos tempos de María Castaña: un neno de familia pobre que casi non tiña nin para comer, tiña que repartir a súa porción alimenticia co cura do pobo cando éste viña de visita a súa casa, feito que ocurría frecuentemente. O neno non entendía por qué un home externo o domicilio familiar, xogara un papel tan importante na decisión da cantidade de alimento que comería ese día, así como os demáis días. Do mismo modo, un galego non pode entender a súa vida sin un elemento tan importante para o seu desenvolvemento na vida cotidiana como o é a lingua galega, a súa forma de expresión máis común.

O galego non é soamente unha lingua, canle a través do cal nos comunicamos, se non que dota de significado as costumes e hábitos da nosa terra. A súa letra, a entonación, o significado das súas frases... son exemplos que demostran a maxia que contén; exemplo diso sono tamén os seus múltiples ditos, refráns ou contos populares existentes, que permanecen latentes nos pobos de alta montaña, nas cabezas dos sabios, esperando a que algún día alguén os rescate de novo. A lingua galega segue a vivir, pero necesita de un herdeiro que conte as súas fazañas, como en toda historia que se precie. Por iso segue esperando con fervor o seu rescate e segue buscando, de algún xeito, a súa permanencia no mundo.

Na actualidade, a nosa lingua e, digo nosa esperando que alguén se sinta recoñecido con estas humildes palabras, non se utiliza como algúns quixéramos: encóntranse por unha parte as xentes que o utilizan como instrumento de interés político, cambiando constantemente a súa forma e utilizando a xente para que, por encima de todo, prevaleza o alboroto; e, no polo oposto, encóntranse as xentes que nin o utilizan nin o pretenden, xa que non coñecen o seu valor. Pero dentro de toda esta enmarañada, encóntrase a xente que, coma eu, entrevé canto de importante é conservar a lingua galega, por ser un dos máis preciados tesouros desta rexión. En realidade, non pretende sobresaír por encima de ninguna outra lingua, non pretende ser máis co que algún día foi, simplemente quere tolerancia, quere manter o seu espacio no mundo, dotando de significado os actos das persoas que un día a utilizaron. ¿Acaso non ten dereito? ¿Quén se cre tan importante como  para tomar a decisión de abocar hacia a nada algo de tan cuantiosa valía?

O tono de voz é dulce, aportando serenidade como tamén a aporta a rotura do mar cando rompe nas rochas; transmite humildade por quén o pronuncia, como si de un inxenuo se tratase, con tantas e tantas preguntas incluso cando debéramos responder. A súa letra parace sincera e ademáis, sempre positiva, buscando alento nos seus proverbios aínda cando se cae o vacío no abismo. A lingua galega parece ter sempre unha solución para os problemas, quizais, mostra tamén de haber loitado tanto con quen algún dia, non tan afastado, a quixo derrotar. O feito de falar galego fainos especiales a quen o consumamos, fainos máis ricos culturalmente sen olvidarnos nunca da nosa segunda lingua, que a temos. Non se trata dun discurso político, se non máis ben dunha referencia ao noso orixe que nos fai sentir, como mínimo, orgullosos de ser quen somos e de pertencer a unha comunidade, canto menos, curiosa. Ten encanto, encanta a quen o escoita e a quen o pronuncia, embelesando os corazóns e guiando con talento as intencións.

E é este orgullo o que tamén me fai recordar e me impulsa a sinalar que esta lingua non será máis grande cantas máis leis a conserven que, aínda que non menos importantes, crecerá en función da admiración que as vindeiras xeracións teñan hacia ela, conservando con amor o que un día foi dos nosos predecesores, no seno dunha cultura afable.

A sociedade actual, que xira en torno a globalización da economía e dos medios de comunicación, non nos deixa ser felices; nas revistas de moda, donde unha rapaza mona e delgada posa antes as cámaras, sempre salen caras tristes, enfadadas ou gardando algún misterio que non se pode contar. Pois ben, esta é a miña historia e, a historia de moitos que, coma min, se sinten reconocidos con un idioma único, que transmite con cada expresión, unha historia alucinante; e por eso podemos contala, sin temor algún as represalias. Como decimos en Galicia: "nunca chove a gusto de todos", e máis na nosa aterra, que goza dunha infinidade de nomenclaturas para referirse ás diferentes formas de chover.

Diferente a historia de aquel neno que non podía expresar as súas emocións pese a inxustiza que se estaba cometendo con el, hoxe podo expresar os meus sentimentos e falar sobre aquelo que me conmove; debemos loitar por aquelo que desexamos e deixar a nosa pegada no mundo, aínda que tan so sexa un belisco do paso das nosas vidas pola terra.

Bookmark and Share


Logotipo de la UCM, pulse para acceder a la página principal

Copyright © 2017 E-Innova

ISSN: 2172-9204