Ya tan kalvo, tan chapado
-komo todos- a la antigua,
tan insomne, tan dormido,
ciego a todo lo viviente
que no uviera yo vivido,
para todo lo savroso
que no uviera yo savido,
tan imbécil e insensato
para un mundo ke no estava
zerka del televisor,
sordo al aire ke pasaba
lamiendo el kristal muerto
del kristal, inolfativo
de las ramas del otoño,
romo, tardo, lerdo, tordo,
insensible de kualkiera,
a kualquier ke se me diera
gratis, sin pedirme nada,
livre del destino al fin,
sudorante, aksilante,
liverante mil vapores
de su piel, sin sustancia
ni atrivutos, eyo solo,
saltimbanki melenudo,
kevrante los kristales,
mis ventanas, mis portales,
revolviente mis cortinas
con su soplo i las pasaba
con el frío de las nieves
al kontakto en las enzinas,
trotamundos pasajero,
miel silvestre destrozante
mis zelajes i me avres
sokavante sovre el pecho,
traspansante mis rendijas
ke ya kievras y desazes,
terko, estúpido, inumano,
intentante kuando estaba
akavar mi porvenir.